اشعار

این کیست؟ اینکه شام و سحر گریه می‌کند            می‌سوزد و ز سوز جگر گریه می‌کند

برگشته است از سفر شام و سال‌هاست            کز خـاطـرات تلـخ سفـر گریه می‌کند

گـِریَـد مـدیـنـه از اثــر اشـک و آهِ او            زیرا به هر گـذار و گذر گریه می‌کند

یعقوب اگر ز هجر پسر سال‌ها گریست            این یـوسف از فراق پدر گریه می‌کند

هرشمع گریه می‌کند اما ز یک شرار            او در دلِ هـزار شـرر گـریـه می‌کـند

بـا یـاد کـام خـشـک شـهـیـدان کـربـلا            بیـند چو آب، خونِ جگر گریه می‌کند

هر جـا مـیـان کـوچـه و بـازار اوفـتـد            او را به شیرخواره نظر، گریه می‌کند

ساکت نگشته است ز داغ یکی شهـیـد            از داغ یک شهـیدِ دگر گـریـه می‌کـند

سرهای رفته بر سر نی بُرده صبر او            داغش به جان، نشسته اگر گریه می‌کند

این است یادگـار شهـیدانِ دشت خـون            کز داغشان به شام و سحر گریه می‌کند

گفتند که در جاه و جلالت جبروت است            دیدیم که در مـاهِ جـمـالت ملکـوت است

سوگـند که در بـاغِ بهـشـتی که نـبـاشی            آدم هـمـۀ عـمـر به دنـبـال هـبـوط است

تـو جــامـع ابــعــاد کـمــالات خــدایــی            یک دست به شمشیری و یک دست قنوت است

آن خانه که قرآن نشنیده است خراب است            آن دل که نخوانده است صحیفه برهوت است

آشـفــتــگـیِ روحِ مــرا بـُرد نــسـیـمـت            صد شُکر که روی سرما سایۀ توت است

دیــدیـم در آئـیـنــۀ تـو جــانِ عــلــی را

در طاق دو اَبـروی تو ایـوانِ عـلـی را

می‌خواست خدا ما همه از ایلِ تو باشیم            یعنی که نـوشـتـند که فـامـیل تو بـاشـیم

یک بار نگاه از تو و یک بال هم از ما            تا فطرسِ تو، حضرت جبریل تو باشیم

بگـذار که ما عین دعـاهـای تو گـردیدم            بگـذار که در چـشـمۀ تـنـزیل تو باشـیم

آیـات تو دلـبـازتر از هرچه زَبور است            ای کاش که هـمـسُفـرۀ تـرتـیل تو باشیم

تا نـوح‌تـر از صالح و موسی و مسیـحا            یعـقوب‌تر از یوسف و حِزقیل تو باشیم

اَبروی تو محراب و دو چشمت ثقلین است

قربان لبت که شرف‌الشمس حسین است

بـر بـاد مـده عـقـلِ مــرا خـانــه‌ات آبـاد            فـریاد از این جـلـوه و آن جـاذبـه فریاد

گـفـتـیـم نـشـان از سـرِ راه تـو بـگـیـرد            آنقـدر که جـبـریل پـریـد از نـفـس اُفتاد

زهــرا گـره‌اش را زده از اولِ خـلـقـت            هر دل که گـره خورده به سجادۀ سجاد

سـجـادۀ مـا را بـتـکـان تـا کـه بـریـزنـد            ایـن خــیـلِ خــیـالـیِ خـدایـانِ پــری‌زاد

سـجــادۀ مـا را بـتـکــان تـا بـتــکــانــی            دل‌هـای غـم آلــودۀ آشـفـتـه بـه هـر بـاد

بـگـذار که در سـایـۀ اوقـات تو بـاشـیـم

ای کـاش سـرِ راه مـنـاجـات تو بـاشـیـم

تـا صبـحِ سـرا پـردۀ اشــراق رسـیـدنـد            آنان که سحر از میِ این چشمه چشیدند

صد پـنـجـره وا شد به تـمـاشای خـدا تا            از خـط ابـوحــمـزۀ تـو نــور دمـیــدنــد

نـام تـو کـه بـردیـم هـمـان لـحـظـۀ اول            بر این دل بـیـچـارۀ ما دسـت کـشـیـدنـد

چشمان تو چون چشمِ ترِ زینب کبراست            جز عـشق نگـفـتـند بجز عـشـق نـدیـدند

گـفـتیم حـدیـثی و تو گـفتی که هلاک‌اند            آنانکه نفـس‌هـای حـکـیـمـی نچـشـیـدنـد

`همت طلب از باطن پیـرانِ سحـرخـیز            زیرا که یکی را زِ دو عـالـم طلـبـیـدنـد

بر دوشِ خَـمَت کـیـسۀ نـان است بمیرم

سـهـم تو ولی زخـمِ زبـان است بـمـیرم

چهـل سال است مأنـوسم به گریه            طـبـیـب درد افـسـوسـم بـه گـریـه

هـمـان پـیـراهـنی را که ربـودنـد            چهل سال است می‌بوسم به گریه

چـهـل سـال از جـگـر آهـم درآمد            که جـوشـن از تـن شـاهـم درآمـد

فـرامـوشم نخـواهد شد همان شب            کـه روی نـیـزه‌هـا مـاهــم درآمـد

قــرار قــلـب زارم گــریــه بــوده            هـمـه دار و نــدارم گــریـه بــوده

نپرسید از چه پلکم زخم برداشت            چهـل سال است کـارم گریه بوده

هـمـیـن کـه در دلـم آشـوب افـتـاد            بـه پـای گـریـه‌ام یـعـقــوب افـتـاد

چنان ضربه به لب‌های پدر خورد            که رنگِ خونِ لب، بر چوب افتاد

*

گـلـوی دلبـر دلـخـواه، زخم است            مـیـان سـیـنـه حتی آه، زخـم است

دلــیــل گــریــۀ چـل ســالــۀ مــن            هزارو نهصد و پنجـاه زخم است

صدای گریۀ بی انتها خودش روضه‌ست           لباس مشکی صاحب عزا خودش روضه‌ست

امـان ز درد، بـه گــودالِ قـتـلـگـاه قـســم           که گودِ زیر دو چشم شما خودش روضه‌ست

دوباره گریه و یک جرعه آب و ذکر حسین           حسین گفتنت این روزها خودش روضه‌ست

حکـایـتی‌ست که قصابِ کوچه می‌فـهـمد           بریدن سر ذبح از قفا خودش روضه‌ست

بگو به گریه که هل من معین...ادامه نده           غریب ماندن خون خدا خودش روضه‌ست

بـه گـریـه‌هـای یـتـیـمـانـۀ گـدایـانـت            اراده کـن بـرسد دست ما به دامانت

بریده‌ایم ز شهـر و به خاک‌راه زدیم            به این امـیـد که بـاشـیم در بیـابـانت

گـنـاهـکـاری ما خـشکـسـالی آورده            نمی‌رسد به نفـس‌های شهـر، بارانت

«بُطـونهم مُلئت بالحرام» هم شده‌ایم            که نیـسـتـیـم زمان عـمـل مسلـمـانت

ز ره نیامدی و جمعه جمعه پیر شدند            تمام پـیـرغـلامـان ز داغ هـجـرانت

بیـا بـهـار به پـا کـن بـهـار یعـنی تو            بـیا که گـل بـدهـد دانه دانه گـلـدانت

عـزای جد غـریـبت رسـیده آقـا جان            فدای شال عـزا و دو چـشم گـریانت

بـرات کـربـبـلا را بـیـا مـحـبـت کن            بحق خـشکی لب‌های جـدّ عـطشانت

امـام عــصــر، فــدای مــحــرم جــدّت            فـدای چــشـم تــرت یــاد مــاتــم جـدّت

دعای مرحمتت شد سبب که این گـرما            نـشـسـتـه در دلـم از داغ اعـظـم جـدّت

سـیـاه پـوشـی مـا را قـبـول کـن مــولا            شریک کـن دل ما را تو در غـم جدّت

چو رشـتـه‌های عَـلم این دل مرا بتکان            قـسـم بـه حُـرمـت والای پـرچـم جـدّت

به لطف توست که در فتنه‌های قبلِ ظهور            نـشـد جـدا شـوم از راه مـحـکـم جـدّت

به حق چشم پُر اشکت مرا نکن محروم            زمـان گـریـه ز فـیــض دمــادم جــدّت

بـرای عـرض ارادت دل مـرا بـرسـان            بـه کـربـلا، بـه بـهـشـت مـسـلّـم جـدّت

به قـتـلـگـاه چـنـان بی قـرار زینب بود            که ریخت روی زمین اشک نم نم جدّت

تـمـام زنـدگـی‌ام را دوبـاره دَرهـم کرد            به خاک کرب و بلا، جسم درهم جدّت

چه روضه‌ای‌ست مصور، به چشم می‌بینی‌            به دست خویش، شب و روز، خاتم جدّت

ز بعد کـرب‌وبلا کارِ تو اگر زاری‌ست            قـیـام گـریـۀ تو خود حـدیث بیداری‌ست

خدا نخواست که خالی شود زمین از تو            اگرکه مصلحت تو تب است و بیماری‌ست

که گفته اشک ندارد صدا؟! که تا محشر            صدای اشک تو در غربت زمان جاری‌ست

بهشتِ سرخِ ولایت هنوز هم سبز است            که باغـبـانیِ این بـاغ با گـهـربـاری‌ست

اگـر که پـایـۀ ظـلـم از کـلام تو لـرزیـد            پیام خـطـبۀ روشنـگـر تو هـشـیاری‌ست

تو را به زهر چه حاجت که روی سینۀ تو            زدشت کرب‌وبلا زخم غربتی کاری‌ست

به عزّت و به مقام و وجـاهـتت سوگـند            نصیب دشمن ظالم هنوز هم خواری‌ست

بـه نــالـه‌هـای دل زائــر شـمــا مـهــدی            بقیع، شب همه شب شاهدِ عزاداری‌ست

ز هجر کوی تو دلتنگ شد «وفایی» و گفت            زشوق جان من آگاه حضرت باری‌ست

در تـمـام عـمـر، از نـالـه نـوایی داشتم            در دل غـرق نـوايـم، نـيـنـوایی داشـتم

سينه‌ام از داغ گل‌ها، پاره‌پاره بود و باز            در مـيان سـيـنۀ خـود كـربـلایی داشتم

بار سنگين غمت، كرده كمانم ای پـدر            بعد تو، هردم به جان تير بلایی داشتم

روزهایی كه سرت، ای كعبه‌ام بر نيزه بود            بر نـمـاز عـشـق خود قـبله‌نمایی داشتم

زير زنجـيرگران، با ياد زخـم پيكـرت            روی ناقه، گـريه‌های بی‌صدایی داشتم

در ميان سـنگ‌های شـامـيان از بـام‌ها            بهر حال عـمه‌ام، بر لب دعـایی داشتم

برتن صدچاك وعريان تو ناله می‌زدم            هرزمان در پيش چشمم بوريایی داشتم

من به ياد كام عطشان تو ای روح حيات            در كـنـار آب‌هـا، بـزم عـزایـی داشـتـم

پـاسدار نهـضت تو بـوده‌ام، با گـریه‌ام            در هـمه‌جـا نـالـۀ عـقـده‌گـشـایی داشـتم

سال‌ها بيـمـار تو بـودم وليكـن عاقـبت            در دل از زهر ستم، گرد شفایی داشتم

صد هزاران چون«وفایی» در عزايم سوختند            در دل هرعاشقی، محنت‌سرایی داشتم

سپر ز گـریه و شمـشیر از دعـا دارد            مَـلَک به سجـدۀ او رشکِ اقـتـدا دارد

حـقوق را چه کسی مثـل او ادا کرده؟            نمـاز را چه کسی مثل او به پا دارد؟

اگر به مصلحتی چند روز بیمار است            برای هر چه که درد است او دوا دارد

مدیح حضرت سجـاد هر چه بنویـسند            قسم به شعـر فـرزدق، هـنوز جا دارد

بپـرسد از حـجـرالاسـود از ولایت او            هر آن کسی که به سجاد، شک روا دارد

علی‌ست اسم و علی رسم او، بپرس از شب            که زخـم شانۀ او ریشه در کجا دارد؟

بپرس کوچه به کوچه کدام شب‌گرد است            که سفـره‌های یـتـیمان از او غذا دارد

فدای آن لب خشکی که لحـظۀ افـطار            به اشک، روضۀ عطشان کربلا دارد

رسول کرب‌وبلا، وارث حسین چه گفت؟            که بعد خـطبۀ او دشـمنـش عـزا دارد

در خـیـمه‌گاهِ غـیبت؛ با غـربتی نهانی            هستی برای جدّت مشغولِ روضه‌خوانی

در وادیِ مُحرّم غیر از تو نیست مَحرم            چـون وارثِ قـدیـم ِاین داغِ بـیـکـرانـی

آشـوب مـی‌شـود قـلـبِ داغــدارت آقــا            با صـوتِ نـابِ قـرآن، یا نـغـمـهٔ اذانی

دلـتـنـگـم و عـزیـزم از تو خـبر نـدارم            در کربلا و مشهد، یا اینکه جمکرانی؟!

تا جان دهم کنارِ هر قطره اشکِ چشمت            از خـیـمهٔ عـزایت بفـرست یک نشانی

امـسـال هـم بـرایت کـاری نـکـردم اما            دعوت شدم به لطفَت در اوجِ مهربانی

با نـفـْس در جـدالـم! لـطفا مرا نگهـدار            عمری به زیرِ پرچم هر طور میتوانی

روزِ ظهورت ای‌کاش با جان و دل بیایم            با ذکـرِ یـاحـسـیـن و با حـالِ آسـمـانـی

افتاده چشمت از خواب این روزها و دائم            بیگانه با غـذا و یک جرعه آب و نانی

شد کشته جدّت آقا چون تشنه و گرسنه            با یادِ این مـصیبت در تو نمـانده جانی

ایـن روزهـا بـه یـادِ قـدّ کـمـانِ زیـنـب            در روضه می‌نـشـیـنی با قـامتِ کمانی

از غارت و اسارت جانت به لب رسیده            شـام تو می‌شود صبـح؛ با گریهٔ نهـانی

خـدا کـند که جهان رنگ آفـتاب بگیرد            اگـر دل یـکـی از آل‌بـوتـراب بـگـیـرد

گرفته است دل زینب از زمین و زمانه            خوشا دلی که از این درد بی‌حساب بگیرد

اگرچه داغ همه بر دلش نشست، ولی باز            نـدیـده‌انـد که او چـشـم از رباب بگیرد

چه باغبان که به چشمان خود نشسته و دیده            که نعل مرکب‌ها از گلش گلاب بگیرد

بگو چگونه نگـیرد دلش اگر که ببـیـند            به سمت تشت کسی جامی از شراب بگیرد

کسی ندیـده که لب‌های قاری سر نیـزه            صله نگیرد و از خیزران جواب بگیرد

تمـام اهل حـرم را سـوار کرده و حالا            کسی نمانده برای خودش رکاب بگیرد

قـسم دهـید خدا را به حق زینب کـبری            به این امید که امر فـرج شـتاب بگـیرد

سوخـت مرا آه، خط به خـطِ مقـاتـل            چـشم تر آورده‌ام، دو شـاهدِ عـادل!

شام اسارت کجا و شـمـسۀ عصمت            شـاه عـوالـم کـجـا و بـنـد ســلاســل

روضۀ پـوشـیده را مخـواه کـنم بـاز            نـاقـۀ عـریـان و منـزل از پی منزل

پس چه شد آن دست‌ها که طفل سه ساله            با مـدد او نـشـسـتـه بـود به مـحـمـل

ناقۀ زینب به دست کیست مهارش؟            لال شوی ای زبان و خون شوی ای دل!

پای همان نیزه‌ای که رأس حسین است            ذبـح کـنـیـدم که خـوانـد آیـۀ بـسـمـل

ریخت بر آن سر یزیدِ مست، شرابی            بـشـکـنـد آن دسـت‌هـای نـامـتـعـادل

آه از آن بــازه‌ای که زادۀ نـیـرنـگ            صفـحۀ شـطـرنج را گـذاشـت مقابل

جـام تهی بود کاش سـاغـرِ جـسـمـم            از چـه نــمـردیـم مــا ز بــزم اراذل

از چه نـمردیم ما که پیـش ابالفـضل            حرف کـنـیزی زدند، ای دل غافـل!

سر زند از شام تیـره صبح سـپـیدی            مـنـتـقـمِ قــوم بـسـتـه اسـت حـمـایـل

تـا نـشـده دیــرتـر بـخــواه فــرج را            پیک اجل چون رسد چه جای وعجّل

کاش آن‌روز آسمان یکباره باران می‌گرفت            غـنچۀ نشکـفتۀ باغ دلت جان می‌گرفت

تیر بیداد ستم تا حـنجـر اصغـر شکافت            کاش کار این جهان یکباره پایان می‌گرفت

کاش آتش، شرم می‌کرد از خیام اهل بیت            تا تب و تابِ دل سجاد درمان می‌گرفت

کاش یا آتش نمی‌افـروخت بر اهل حرم            یا فلک انگشتی از حیرت به دندان می‌گرفت

کاشکی خار مغیلان در دل صحرا نبود            وقتی آن دردانه‌ات راه بیابان می‌گرفت

خواهرت بی‌تاب و طاقت شد در آن ساعت که دید            شمر، سر از پیکرت با تیغ بران می‌گرفت

کاش چرخ فتنه‌گر می‌سوخت در آن لحظه که            رأس خونین پدر، دختر به دامان می‌گرفت

چه بلایی سرت ای خون خدا آمده است            مادرم پیش تو با هول و ولا آمده است

چشمَم از فرط عطش دود فقط می بـیند            عـطـرِ سـیب تن تو راهـنـما آمده است

من که نه، چارۀ غم های ربابت را کن            گـفـتـمـش تا ته گـودال نـیـا، آمده است

سینه ات عرش خدا نیست مگر ای مظلوم            وسط عـرش خـدا شمر چرا آمده است

پنـج تن گـرم عـزاداری تو در گـودال            ساربان هم وسـط بـزم عـزا آمده است

رفـتی و بعـد تو یک شـهـر دم دروازه            در پـی دیـدن و آزردن مـا آمـده اسـت

دست بردارِ عزیزان دلت نیست حسین            شـمـر با قـافـلـه تا شـام بـلا آمـده است

بیشتر از دل زینب، سر تو سوخته است            چه بلایی به سر زلـف رهـا آمده است

همه از وضعیت لعل لبت دل خـون اند            چوب هم آخر کاری به صدا آمده است

وقـتـی که یـادت نـیـسـتم، بی‌اعـتـبـارم            وقـتـی که از تو دور بـاشـم، بی‌قرارم

الحـق و الانـصاف کـم فکـر تو هـستم            از بس که بر این نفـس وامانده دچارم

شاید که از چشم تو افتادم که این طور            دیگـر زمـان مـعـصـیت بـی‌اخـتـیـارم

یابن الحسن، با غفلتم سرمایه‌ام سوخت            رحـمی نـما، آتش گـرفـتـه کـولـه‌بـارم

بـاشـد بـزن اما دگـر رو بـر مـگـردان            شـرمـنـده‌ام مـن از گـنــاه بـی‌شـمــارم

دیـدی پـشـیـمـانم، به آغـوشـم کـشیدی            دیــدم غـریـق رحــمـت پــروردگــارم

گـرچـه بـرایـت نـوکـر خـوبـی نـبـودم            با این هـمـه جـد شـمـا را دوست دارم

من که نـشد یک‌بـار پـیـش تو نـشـیـنم            شـایـد زمـان روضه بـنـشـیـنـی کنارم

رو به برادر، خواهری با گریه می‌گفت:            بـا رفـتـنـت آتــش زدی بـر روزگـارم

ای‌کاش می‌شد بوسه از رویت بگـیرم            قــاری قـرآنـم، عـزیــزم، نـی سـوارم

شـبـیـه بـرف که درگـیـرِ آفـتـاب شده            دلــم ز شـدّتِ هُــرمِ فـــراق، آب شـده

«میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست»            گـنـاه‌کـاریِ من، بـین ما حـجـاب شده

چقدر پـیـش نگـاه تو مـعـصـیت کردم            چقدر پیش تو این عاشق‌ات خراب شده

به سـیـلی پـدرانـه هـمیـشه مـحـتـاجـم            که سربه‌راه شد آن طفل که عتاب شده

چقدر «آه» نوشـتم، به دست تو نرسید            فـراق‌نـامـۀ من این چُـنـین کـتاب شده

به غیر پشت در خانه‌ات کجا بـرود؟!            هـمـان گـدایِ سـرافـکـنـدۀ جـواب‌شده

وصال یار، به جز سوختن مُیَسَّر نیست            بگو به شمع که پروانه‌ات مُجاب شده

درختِ «آب» نخورده ثمر نخواهد داد            دعا به لطف همین «گریه» مستجاب شده

برای بَرده خریـدن به من اشاره بکن            به این سیاه بگـو نوکـرت حساب شده

تو را به خـونِ علی‌اصغـرِ حسین، بیا            بیا که شیـعۀ تو غـرق در عـذاب شده

سه‌شعبه خورد به مشکی و آبرویی ریخت            رشیـد اهل حـرم از خجـالـت آب شده

عمو کجاست ببیند به جای جرعۀ آب            طـناب حـرمـلـه‌ها قـسـمت رباب شده

بی‌تاب و بی‌صبر و قرارم در فراقت            یـابن الحـسن ابـر بـهـارم در فـراقـت

در سیـنـه آتش دارم و در دیده بـاران            این است حال و روزگـارم در فراقت

یک عمر در دل بودی و از دیده پنهان            هم با منی، هم غـصه دارم از فراقت

هر صبح و شب در خلوت خود روضه دارم            شد روضـه‌ها دار و نـدارم در فراقت

یـاد سـه‌سـالـه دخـتـری که گـفت: بابا            رفتی و من چـشم‌انـتـظارم در فـراقت

بابا مـنی که دسـت تو زیـر سـرم بود            بر خـاک‌ها سـر می‌گـذارم در فراقت

می‌سـازد عـمـه با من و با مـشکـلاتم            می‌سـوزد عـمـه در کـنارم در فراقت

امشب بـیا با خود ببر جـامـانده‌ات را            بـابـا دگـر طـاقـت نــدارم در فـراقـت

در این غروبِ غریبی، ببین کواکب را            به‌ روی نی سر گـلگونِ نجمِ ثاقب را

بخوان به لحن حروفِ مقـطعه امشب            حدیث غربت زینب، بخوان مصائب را

بـخـوان «وَلِـیُّـکُـمُ الله» را پـنـاه حـرم            بگـو حکـایت این مردمانِ غاصب را

برای تـسلـیت خاطرِ «ذَوِی الـقُـربَی»            ز تـازیـانـۀ طعـنـه بـبـین مـواهـب را

بخوان «لِیُذهِبَ عَنکُم»، شکوهِ غیرت من!            که دور سازی از این کاروان، اجانب را

مسیح خـستـۀ من! نـدبهٔ أنا العـطـشان            به خون نشانده دل بی‌قـرار راهب را

لب مقـدس قـرآن و خیزران؟ ای وای            و «أم حَسِبْتَ» بخوان این همه عجائب را!

بـیا شـبی به خـرابـه، بیـاوری با خود            بـرای دخـتـرکت لـیـلـةُ الـرغـائـب را

هـنوز بر لب تو بغـض «أَیَّ مُنقَلبٍ»            به انتـظـار نـشـسـته غـریب غائب را

ای سر ‌که در مقابل چشمان زینبی            داغِ نـشــسته بر دل سوزان زینبی

ای سر بریده‌ای که تنت روی خاک‌هاست            تو کـشـتـۀ غـریب بـیـابـان زیـنـبی

ای سربریده! بی‌سرو سامانی‌ام ببین            می‌بینمت که بی‌سر وسامان زینبی

از چشم نیمه‌باز تو ای غـیرت‌خـدا            معـلـوم شد هـنوز نگهـبـان زینـبی

با اینکه نیزه‌ای به گلویت نشسته است            امـا هــنـوز قـاری قــرآن زیـنـبـی

گیسوی درهمت سر نی فاش می‌کند            آشـفـتـۀ ربـاب و پـریـشـان زینـبی

پـائـین نی، مراقـب طفـلان تو منـم            بـالای نی، مراقـب طفـلان زینـبی

سر به دریـای غـم‌ها فرو می‌کنم            گوهر خویش را جستجـو می‌کنم

من اسـیـر تـوأم، نی اسـیـر عـدو            من تو را جستجو کوبه‌کو می‌کنم

تا مگر بر مـشـامـم رسد بوی تو            هر گـلی را به یاد تو، بو می‌کنم

اسـتـخـوانـم شـود آب از داغ تـو            چون تمـاشای آب و سبـو می‌کنم

صبـر من آب چـشم مرا سد کـند            عـقـده‌ها را نهان در گـلو می‌کنم

تـا دعـایت کـنـم در نـمــاز شـبـم            نیمه‌شب با سرشکم وضو می‌کنم

هم‌کـلامم تویی روز بر روی نی            با خـیال تو شب گـفـتگـو می‌کـنم